Een krachtbalmatch duurt 2 maal 25 minuten en op het eind verliezen de D&W’ers. Zo lijkt het toch de laatste tijd bij onze heren uit tweede nationale. Twee jaar geleden degradeerde onze clubtrots uit eerste klasse en na een goed seizoen aan de top in tweede, staan we nu (bijna halfweg competitie) troosteloos voorlaatste. De motor komt maar niet op gang en de bekerwedstrijd tegen eersteklasser Grenskracht Menen werd dan ook als een niet-welgekomen verplicht nummertje gezien. Spelen en wegwezen – was het motto voor de match.

Ook het soms zo beslissend publiek liet het zaterdag op het eerste zicht wat afweten. De temperatuur én het geloof in een overwinning schommelde rond het vriespunt… Maar na enkel minuten (en sms-en van onze secken) begon het volk toe te sijpelen, waarna al gauw een klein legioentje supporters ontstond. No sweat, no glory!

Vlak voor de match was er trouwens ook al een kleine vertrouwensopstoot bij Dieter Sys – de Geblesseerde Speler Van Het Jaar. Reden? Menen had moeten ‘scharten’ om aan spelers te raken. Slechts vier Menenaren zakten naar het motestadion af, slechts twee die vast in de eerste ploeg staan. Er was dus misschien, misschien, misschien wel iets mogelijk, ook al omdat D&W met een voorsprong van drie punten mocht beginnen. (Eersteklasser versus tweedeklasser, weet je wel.)

D&W startte met Maarten Sys, Hans Bryon, Andy Pollentier en Tom Verstraete. Ook allesbehalve de typeploeg bij het begin van het seizoen. Op de bank zat (voor het eerst sinds zijn kwetsuur) Bart Roose. En ja hoor, ons viertal startte goed. De winterprik had geen vat op hun spel en de eerste aanvallen ging vlot binnen. De motor van Menen daarentegen was nog niet warm en zo kon D&W meteen 6-1 uitlopen. In tennis zou de eerste set al binnen zijn, maar in krachtbal begint het dan pas. Want Menen werd beter en onze mannen kregen weer last van hét probleem van dit seizoen: scoren. Gevolg: Menen sloop dichter tot 8-7 en van dan af ging het gezapig op en af. Aan de rust had Koekelare nog een puntje voorsprong.

Het legioen kon zich snel wat opwarmen in de kantine – geen probleem met een Straffe Hendrik – en snel even analyseren. ‘Tja, het zit er misschien wel in’, was de slotconclusie.

Maar in de tweede helft leek de wedstrijd te kantelen in het voordeel van Menen. D&W kwam zelfs een doelpuntje achter. Gelukkig kon Menen niet verder uitlopen. Onze mannen (met Maarten als derde werper op kop) slaagden er in op tijd en stond te scoren. Met nog een kwartier te gaan lukte Andy een rugworp – zijn specialiteit! Het begin van enkele dolle minuten en ook bij het legioen verhoogde de temperatuur. De grensjongens konden eventjes niet meer scoren en de onzen wel. Meer nog: niemand minder dan Tom Verstraete schudde plots een rugworp uit zijn, euh, rug. D&W zeven doelpunten voor!

Maar met deze luxe hebben onze jongens geen ervaring dit seizoen en dat was ook te zien. D&W speelde plots te zenuwachtig in plaats van het rustig uit te spelen. Menen profiteerde van de Koekelaarse foutjes en kwam terug tot op drie doelpunten. En alsof het nog niet spannend genoeg was, eiste ook de scheidsrechter een hoofdrol op. Een trekworp van Bart Roose ging overduidelijk binnen (geen! discussie! mogelijk!), maar de man in het zwart keurde de tweepunter af. Het krachtbalkot was even te klein, maar gelukkig had deze eenmalige scheidsrechterlijke dwaling geen zware gevolgen. Want Menen zette nog wel druk en kwam ook weer wat dichter, maar toen Maarten in de laatste minuut een aanval ving én ook nog scoorde was de zege binnen.

D&W stuntte in de beker en mag zich opmaken voor een kwartfinale. Het legioen duimt voor een partijtje tegen onze vrienden uit Ichtegem…

Voor onze heren uit tweede was dit alvast een deugddoende overwinning. Het vertrouwen is hiermee hopelijk wat opgekrikt, want de komende twee weken staan nog twee belangrijke wedstrijden op het programma. Verliezen is tweemaal geen optie… want degraderen is het laatste wat D&W wil.

Dieter Sys & Bart Casteleyn
Uw topverslaggeversduo