Toen ondergetekende de taak kreeg om dit weekend de Kadetten Meisjes te coachen, deed hij eerst even een kleine research. Ik zocht op waar onze superploeg van vorig jaar zich momenteel in de rangschikking stond. Erg verrast was ik dan ook om ze onderaan de lijst terug te vinden. Zou de supercompetitie van vorig jaar een eenmalig gebeuren geweest zijn? Natuurlijk liepen we weer veel te hard van stapel, er waren nog maar drie matchen gespeeld waarvan ze voor één noodgedwongen forfait moesten nemen. Er was zeker nog niets verloren...

En dit bewezen onze dames direct in de wedstrijd van zaterdag, tegen Loppem. In de eerste helft zorgden de meisjes voor een mooie voorsprong. De verdediging verliep vlekkeloos, Lies Pauwels had achteraan de touwtjes goed in handen en kon rekenen op een haar vaste vleugels Jullie Delancker en Emma Verschingel. De vaste barrage Jullie Borra kon rekenen op de vervanging van een nieuw lid Alien Paepe. Niemand kon geloven dat dit nog maar haar derde wedstrijd was, om het kort maar krachtig te zeggen: “ze stond er als een blok”! Een dikke pluim voor haar en voor coach Dieter om haar in zo een korte tijd klaar te stomen. Als er al een bal door deze sterke verdediging ging, was het omdat er soms een te groot gat gelaten werd tussen de barrage en de vleugels. Daar maakte de topwerper van Loppen, Babbete, even gretig gebruik van. Maar overdaad schaadt en onze dames hadden haar na een tijdje door, de verdediging werd aangepast en er kwam geen bal meer tussen. De dames liepen zodanig uit dat we het wat rustiger aan konden doen. We spaarden Lies even als werper zodat ze haar volop kon concentreren op de verdediging, in dit warme weer moesten we ons niet onnodig vermoeien.

Eindresultaat 27 – 16, een monsterscore. De meisjes zullen snel verdwijnen onderaan de ranking en terug aan hun oude vertrouwde plaats aan de top staan!

Ondergetekende, Tom Verstraete